Nog een project wat we afgelopen voorjaar hebben aangepakt is de “kiwischuur”, een heerlijke schaduwplek in de zomer. Nadat we in de winter een enorme hoeveelheid kiwi’s hadden geoogst, hadden we de struiken flink teruggesnoeid. Dat had een reden, want we hadden ontdekt dat het geraamte van boomstammetjes, waar de plant overheen hing, aardig aan het rotten was. We hadden al eerder enkele stammetjes vervangen, maar het geheel was eigenlijk aan vervanging toe. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat onze gasten tijdens het nuttigen van een heerlijk koel wijntje of biertje, “verrast” zouden worden met een boomstam in de nek.
Zo was het.. Op de eerste foto zaten de muren nog vol klimop. Op de tweede foto is te zien dat dat al is verwijderd. Een prachtig mooie plek, maar heel praktisch was het niet. Het kon gebeuren dat je heerlijk zat met je glaasje in de hand en dan opeens scheef wegzakte. Dat hoefde dan niet perse te komen door het iets te veel nuttigen van alcoholische versnaperingen, maar omdat de grond daar altijd wat drassig was. Een betonvloertje zou een mooie oplossing zijn. Hetzelfde bedrijf dat de betonvloer in onze kamer had gestort, was ook bereid om deze klus uit te voeren. Ze konden alleen niet dicht genoeg bij de te storten plaats komen vanwege het vloeiveld van onze septic tank. Dus moest er een speciale betonwagen komen met een transportband. Dat werkte perfect, maar was ook weer even flink aanpoten voor Hans. Dat beton giert eruit en moet dan zo snel mogelijk verspreid en gevlakt worden.
Van te voren was de grond al uitgevlakt en het betonijzer geplaatst.
Gelukkig hielp de chauffeur van de betonwagen een beetje mee…
Toen kon het opbouwen weer beginnen. We hadden nog wat dikke balken liggen, daar werd een frame van gemaakt. Het dak werd ingevuld met boomstammetjes uit ons eigen bos, waar we eerst de schors van af hebben gehaald. Hopelijk rotten ze dan wat minder snel.
We hadden eerst nog zorgen of de kiwi’s de toch ietwat rigoureuze snoeibeurt wel zouden overleven, maar de natuur bleek zoals altijd sterk en inmiddels begint het alweer aardig dicht te groeien. Hans heeft er ook nog verlichting in gemaakt, zodat we er op mooie zomeravonden nog langer van kunnen genieten. Wij zijn zeer tevreden met het resultaat en hebben er inmiddels al weer heel wat keren gezeten.
Bij zo’n mooie vernieuwde plek, past een nieuwe naam. “Kiwischuur” klinkt wat oneerbiedig, dus dopen we het nu om naar ” Place de Kiwi” !!
Na het plaatsen van het nieuwe kozijn in het kantoor, was het hoog tijd om de rest van die kant aan te pakken. Je hebt er het volste zicht op als je aan komt rijden, dus is het toch ook weer een soort reclameplaatje. Alhoewel de meesten het waarschijnlijk nooit is opgevallen omdat ze bij aankomst of verpletterd waren door al het andere moois wat er te zien is, of omdat ze lichtelijk misselijk waren van alle bochten die ze net hadden genomen (vanaf Ambazac zo’n 72 stuks!). Hoe dan ook, wij vonden het een lelijke hoek, dus er moest wat aan gebeuren.
Hans heeft de grijze betonblokken bedekt met houten planken en daarin ook het deurtje naar het “buitenzoldertje” verwerkt. Dat knapte al geweldig op! Ook een klein puntje van m’n brocante winkeltje kreeg een nieuwe plankenbekleding. Er zaten daar al planken, maar die hadden hun beste tijd gehad.
Toen moest er nog iets gebeuren met de bakstenen omlijsting van het raamkozijn. Verschillende stenen zaten los doordat het voegwerk niet best meer was. Je ziet dit soort raamomlijstingen hier veel, maar bij ons was het het enige raam ( oké, ook nog een heel klein raampje in de porcherie) die dit had. Om het wat meer bij de andere ramen te laten passen, besloten we om het te stucen. Met een zelfgemaakte mal wist Hans de vlakken op te vullen. Hij had wel wat last van een hobbelspaan, maar ach, c’est la France, het hoeft niet allemaal al te recht…
Aan mij restte de taak om het beton van een likje verf te voorzien en daarna doen wat ik het allerliefste doe stylen, het nòg mooier maken door er wat leuke spulletjes neer te zetten. Dit project hebben we in het voorjaar gedaan en op het moment dat ik de eindresultaatfoto’s nam, deze week, waren de spulletjes inmiddels zowat door de hortensia’s overwoekerd. Hopelijk hebben de hortensia’s volgend jaar ook weer meer bloemen, (dit jaar maar een paar) dan is het helemaal een pláátje!
Na een, gelukkig toch nog druk zomerseizoen, waren we zelf dik aan vakantie toe. Dat werden, begin oktober een paar weken Corsica. Een echte aanrader, wat een geweldig mooi eiland! Het grenst aan een zeer grote waarschijnlijkheid dat we hier nog eens zullen terugkeren.
Na de vakantie moesten we (van onszelf) nodig verder met het project kamer. Er dreigde een tweede confinement/ lock-down en we waren bang dat we dan weer niet aan spullen konden komen. Gelukkig bleek dat achteraf mee te vallen, de lock-down kwam wel, maar deze keer bleven de bouwmarkten en de vuilstort gewoon open. Dus Hans kon de vloer eruit gaan jekkeren. Dat leek eerst wel gemakkelijk te gaan, maar blijkbaar was ie in de makkelijkste hoek begonnen, want later werd het nog pittig zwaar.
Er moest een flinke laag uit worden gejekkerd, want er moest elektrische vloerverwarming in komen, met isolatie en een dikke betonlaag, zodat de warmte goed zou worden vastgehouden. Voor het storten van het beton hebben we een bedrijf ingeschakeld, die het via het raam naar binnen hebben gewerkt.
Nadat het beton was uitgehard, konden we dan eindelijk gaan opbouwen. Dat wil zeggen Hans, want ik bouw niet echt, maar ben meer voor de hand- en spandiensten en uiteindelijk het schilderwerk.
Er kwam tot onze verassing nog een mooi stuk van de oude schouw tevoorschijn onder de tegeltjes!
Het begint er op te rooien… De oude koeiendrinkbakken kregen een nieuwe bestemming!
We zijn zeer tevreden met het eindresultaat, een fijne plek om ons terug te trekken.
De ronde tafel was nog wel even een dingetje. Om het allemaal niet té groen te laten worden, leek het me wel leuk om die een afstekende kleur te geven. In de bouwmarkt vond ik een potje “theater-rood”, helemaal goed. Toen ik het erop smeerde, bleek het meer fuschia-roze te zijn. Het kan ook te gek. Niet voor een gat te vangen, mengde ik er wat grijs en zwart doorheen. Toen werd het paars. Dat was op zich niet zo lelijk, maar ik vond het er toch niet echt bij passen. Dus weer naar de bouwmarkt en daar gekozen voor een “steenrode” meubelverf. Mooi mat, met een poederig effect. Nou dat laatste klopt helaas ook letterlijk, want als ik de tafel afneem, gaat de verf er ook af….! Ik vrees dat er dus nog weer iets anders op moet komen met de tijd.
De vloerverwarming bevalt gelukkig wel uitstekend! Het is al heerlijk warm als je ’s morgens beneden komt. Hij laadt ’s nachts op tijdens de goedkope stroom-uren en ’s middags nog een tijdje voor datzelfde tarief. De houtkachel is nog niet geplaatst, maar komt wel weer terug. Voor de gezelligheid en het in de vlammetjes staren en voor de koude uurtjes in het voor- en najaar.
In de vorige blog schreef ik nog dat we hoopten dat er weinig tijd zou zijn om op ons privéterras te zitten, want dat zou betekenen dat we gasten zouden hebben. Eerlijk gezegd hadden we daar vanwege Covid 19 / Corona helemaal geen vertrouwen in. Maar we hadden ook geen zin om te blijven hangen in negativiteit en besloten ; dit wordt een verloren jaar en alles wat komt is meegenomen….
Maar wat we totaal niet verwacht hadden, gebeurde toch! Toen op 15 juni de grenzen weer open gingen, kwam de boel toch weer op gang. In het begin nog wat aarzelend, maar al gauw bleven de boekingen binnen komen. Vooral de maanden juli en augustus waren lekker druk. We hebben vooral heel veel Franse gasten gehad, die massaal op vakantie gingen in eigen land. Velen van hen kenden de Creuse helemaal niet, maar allen waren blij verrast door de schoonheid en genoten van de rust, ruimte en prachtige natuur.
Nu we wat op het eind van het seizoen zitten en de gasten nog slechts druppelsgewijs komen, werd het tijd om ook weer eens aan onszelf te denken. We houden allebei best van wandelen, maar nemen of gunnen ons daar de tijd nauwelijks voor. Een van de wandelingen die we bij de gasten aanbevelen, maar zelf nooit gelopen hadden, is die in “la forêt d’Epagne”. Hier komt een bijzondere eeuwenoude granietsoort ‘le gabbro’ voor, die je alleen hier kunt vinden en ergens in een oceaan ( ben even vergeten welke..)
Afgelopen zondag hebben we de stoute wandelschoenen aangetrokken en deze tocht gelopen. Hij is niet al te lang, zo’n anderhalf uur lopen, maar zo prachtig! En dat hebben wij zó dicht bij huis!
We hebben ervan genoten en danken René voor de prachtige foto’s van de houtstapel ! De anderen zijn wel zelf gemaakt…
Na het opknappen van het kantoortje waren we enthousiast begonnen met het verbouwen van onze kamer. We werken meestal van boven naar beneden, dus eerst ging het “prachtige,nostalgische” schrootjesplafond eruit.Toen kwamen de mooie oude balken weer tevoorschijn. Daartussen kwam een gipsen plafond en werd ook het eerste elektra werk gedaan.
Toen was daar ineens de corona crisis en kwamen we in een confinement terecht, wat zoveel betekent als afzondering/opsluiting.Dat was op zich nog niet zo vreselijk, want we zitten hier sowieso ietwat “geïsoleerd”. Het vervelende was wel dat ook de bouwmarkten en de vuilstort dicht gingen.Dat was echt lastig, want de volgende stap zou zijn, de vloer eruit breken, maar nu konden we dus het puin niet afvoeren. Om het nou eerst ergens anders op te slaan, zagen we niet zo zitten, want we hebben een hekel aan dubbel werk.Ook konden we geen materiaal halen en ik had toch echt verf nodig om het plafond te schilderen…
Gelukkig wonen we nog prima in ons kantoortje en is hier altijd wel iets te doen, dus hebben we ons gewoon op andere zaken gestort. Allereerst heeft Hans de poort naar onze privétuin afgemaakt. In februari was daar al een begin mee gemaakt met hulp van Alex en Yann Mooij. Zij hielpen met gaten spitten en palen plaatsen. Buurman Pierre heeft vervolgens met zijn Manitou de bovenste dwarsbalk erop getild.Op die balk heeft Hans nog weer een leuk ornament geplaatst… Het mooie bordje met “privé” erop hebben we gekregen van Alex en Marie en heeft Marie zelf gemaakt!
In onze privétuin werd een terrasje gemaakt met oude (bouw)stenen, betonblokken en plavuizen, die we her en der op het terrein hadden verzameld. Het geheel behoeft nog een finishing touch, maar we kunnen ons in ieder geval straks lekker even terugtrekken als we daar behoefte aan hebben. Vooralsnog hopen we dat de noodzaak daartoe er zal zijn, want dat zou betekenen dat we weer gasten hebben…!! Maar dat is een ander verhaal.
Hans stortte zich ook nog op het repareren van een dakrand van de schuur. Het hout was pittig rot en de pannen dreigden naar beneden te komen. Vanaf onze tijdelijke woonplek hadden we daar nu het schoonste zicht op en het begon een doorn in het oog te worden. Dus de steiger erbij en aan de slag. Hier had hij nog wel wat hout voor liggen gelukkig. Van grote hoogte heb je dan weer wel een prachtig uitzicht en dat levert een mooi plaatje op!
Ondertussen was ik tijdens het tuinen wat oude bestrating tegengekomen achter de porcherie. Wat weer een mooi Frans woord voor varkenshok! Ik heb dit bloot gegraven en waar nodig aangevuld met stenen en grind.Het is wat schots en scheef, maar de basis was dat ook al en het past wel weer in het plaatje.
Voor het huis hadden we, toen we hier net woonden grind gestort op het (nog gedeeltelijke) asfalt. Ook hadden we met grind paadjes gemaakt naar de deuren van de schuurtjes aan de voorkant. Daartussen zaten nog wat kleine vlakken met gras. Eigenlijk heel onhandig met maaien. We hebben dat gras verwijderd, anti-worteldoek eronder gedaan en volgestort met grind. Nu hebben we een doorlopend grindpad voor het huis. De kleur van het nieuwe grind wijkt iets af, maar wat kan het schelen.
De betonbak voor onze bron was helaas ter ziele gegaan. Bij toeval zag Hans er een in de “aanbieding” staan.Hij haalde hem op met zijn aanhanger, wat volgens de Franse medewerker van de winkel nooit goed kon gaan, want hij was veel te zwaar dacht hij. Zij konden hem ook wel leveren, maar dan hadden ze niks om hem af te laden… Het lukte gelukkig wel met de aanhangwagen en zo kon Hans rustig de boel voorbereiden; meten, uitvlakken, stabiliseren en niet onbelangrijk, buurman Pierre inschakelen met zijn Manitou. Wat toch ideaal een buurman met zo’n ding. Met de grootste voorzichtigheid werd de bak (van 730 kilo!) van de aanhanger gehesen en op z’n plek gezet.Chapeau voor dit precisiewerk! Nou kan Hans voortaan, naast zijn geplons met emmers koud water uit de bron, ook een koud bad nemen. Hij heeft het boek over the iceman, Wim Hof gelezen en koud water blijkt heel heilzaam te zijn. Die overtuiging had hij al en is nu nog sterker geworden. Ik ben nu ook het boek aan het lezen, maar of ik ook zo ver kom…?
Tussen al deze klussen door, waren we ook nog druk doende met de (groente)tuin, daar is altijd wel wat te planten, zaaien, wieden, snoeien of maaien. Verder werden de verschillende maaimachines en de versnipperaar aan een onderhoudsbeurt onderworpen en waar nodig onderdelen vervangen. Ook kregen de tuinmeubels een nieuw laagje beits (totdat die op was) en werden er nog wat andere verfklusjes gedaan. Verder was het weer de tijd om vlierbloesemlimonade te maken. Eigenlijk is er in die paar maanden tijd ongelooflijk veel gedaan. Gelukkig nemen we ook de tijd om te ontspannen, bijvoorbeeld met een (gelukkig lekker warm) bubbelbad en zelfgemaakte bitterballen!
Inmiddels zijn de maatregelen ietwat versoepeld en gaan ook de bouwmarkten en de vuilstort deels weer open. Dus we kunnen eventueel verder met het project kamer. Maar eigenlijk hopen we dat we daar voorlopig helemaal geen tijd voor zullen hebben en dat we spoedig weer gasten mogen ontvangen!
Het eerste verbouwingsproject van ons privégedeelte kunnen we afvinken, het kantoortje is klaar! Het zou een kwestie zijn van een beetje opknappen, een likje verf her en der, maar dat werd uiteraard weer heel wat meer. Zo vond Hans het toch nodig om voor de buitenmuren een gipsen wandje te plaatsen met isolatie ertussen. Het kan inderdaad in de winter pittig koud zijn in dat “hokje”, dus het idee was niet zo slecht.Ook op het zoldertje boven het kantoortje werd isolatie aangebracht en nieuwe houtplaten, zodat niet alsnog alle warmte door het plafond zou verdwijnen.Van het oude hout wat daar weer afkwam, kunnen we weer een paar dagen de kachel stoken. Je zou haast zeggen een win-win situatie.
Eerst werd het elektra aangepakt, daar moet altijd eerst goed over worden nagedacht. Waar moeten de leidingen en stopcontacten komen? Nu we toch zo lekker bezig waren, konden de leidingen gelijk wel ingefreesd worden.Daarna konden we ons uitleven met plamuren en schuren. Vooral dat laatste is niet altijd even leuk, zeker niet als je het nog een paar keer moet herhalen.
Maar goed uiteindelijk kon dan de verfkwast ter hand genomen worden en dan knapt het altijd zienderogen op. Alles wit zou te saai worden, er mocht wel een kleurtje bij. Er was nog een restje groen over van een van de kamers, alleen was dit wel een heel fel kleurtje ( in die kamer staat het wel mooi, in combinatie met donkergroen) en waarschijnlijk ook niet genoeg. Gelukkig was er ook nog een restje zachtgroen van het gastenverblijf over, dat kon mooi in de mix.We blijven wel Hollanders hè! Bij toeval werd dat tezamen exact dezelfde kleur als die onder het oude behang tevoorschijn was gekomen.Dat moest vast zo zijn. Het plafond ging van donkerbruin, na drie lagen verf, naar wit. Tenslotte kwam er nog een nieuw tapijtje, lekker warm aan de voetjes.
Ik kan nu in een aangename ambiance ( mooi Frans woord) aan de administratie werken.Voorlopig gaan we de ruimte eerst ook gebruiken als huiskamer, want dat wordt ons volgende project!
Na 4 winters van verbouwingen om de gastenkamers, de keuken, het gastenverblijf ( de ontbijt/diner ruimte en de tv/relaxruimte) voor elkaar te maken, is het nu tijd om aan ons privévertrek te beginnen.
De zaken gaan nu eenmaal voor het meisje, maar het is ook wel prettig om je af en toe even terug te trekken in een fijne privé ruimte. Er was best prima in te leven hoor, maar iets meer comfort is welkom.
Tot nu toe was er in ons privégedeelte alleen een doorgang gemaakt in de muur, om door wat nu de keuken is, binnen te komen. In het begin konden we namelijk alleen buitenom, door de voordeur naar binnen gaan.Dat was niet bepaald praktisch, dus vandaar dat er meteen een gat in de muur werd gehakt. Dat ging trouwens niet zo heel gemakkelijk, want de muren zijn hier nogal dik. Deze was zo’n 30 cm.
Inmiddels is er een begin gemaakt met de renovatie en zijn er nieuwe kozijnen geplaatst in het kantoortje en in de kamer. De oude waren rot en hadden enkel glas. Nu hebben we dubbel glas, wat natuurlijk alvast een verbetering is voor de gevoelstemperatuur. Ondanks al zijn kluservaring, had Hans had nog nooit eerder in zijn leven kozijnen geplaatst of vervangen. Een primeur, maar ook hierin is hij geslaagd, vakmannetje!
Als eerste werd het nieuwe raam in het kantoortje geplaatst. Het was eindeloos passen en meten, want uiteraard zijn 400 jaar oude muren niet haaks en ook nog winds. De aanhouder wint!
Het plaatsen van het kamerraam ging al iets makkelijker. Misschien door de opgedane eerste ervaring, maar ook de muren waren hier iets minder scheef. Uiteraard moet het allemaal nog worden afgewerkt en een kwastje krijgen. We wachten op wat beter weer.
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik neem me iedere keer voor om dat vaker te doen, maar op de een of andere manier wil dat niet zo lukken. Het betekent in ieder geval niet dat we in de tussentijd stil hebben gezeten.
We hebben het afgelopen seizoen wederom meer gasten mogen ontvangen dan het jaar daarvoor. We zitten nog steeds in een stijgende lijn. Natuurlijk mag er altijd nog meer bij…!
Verder hebben we ons bezig gehouden met de tuin, de groentetuin en het hele terrein rond ons huis. Daar is altijd wat te doen en als je denkt dat je het onder controle hebt, kijk je achterom en kan je weer opnieuw beginnen.
Onze buurman had een paar weken geleden iemand ingehuurd om wat bomen te snoeien. Deze persoon kwam met een enorme snoei/zaagmachine, die er geen enkele moeite mee had om de boel wat korter te maken. Omdat wij ook een paar hele hoge bomen te snoeien hadden ( de kersenboom en een paar appelbomen langs de weg), vroegen we of ie die meteen mee kon nemen. Dat was geen probleem. Het was echt een ruige werker en erg netjes ging het dan ook niet. Maar goed, de grootste bonken zijn eruit en de rest zullen we van de winter zelf nog fatsoeneren. Het bruikbare hout is in stukken gezaagd en de takken versnipperd, we hadden dus weer een klus te klaren!
Gelukkig heeft Hans voor het werk wat daarna nog komt, sinds kort een elektrische kloofmachine, dat maakt het werk heel wat lichter.
Op de linkerfoto staan rechts de gesnoeide bomen en links de bergen takken, die er af kwamen. Gelukkig hielpen de koeien alvast een beetje mee opruimen, ze vonden de blaadjes heerlijk!
Hans kon zich lekker uitleven!
De bomen achter onze hangar zijn verdwenen.
Het is erg kaal geworden, maar het geeft wel een beter uitzicht op de boomgaard van Janneke en Serge.
Toen we nog in Nederland woonden, was daar ineens het idiote plan van de overheid om windmolens te plaatsen in het gebied tussen Berkhout en Bobeldijk.
Tussen de lintbebouwing in dus, hoe konden ze dat bedenken?
Wij hadden ons huis te koop staan, er waren liefhebbers,
maar die lieten al meteen weten, dat ze in geval van de komst van windmolens zouden afhaken.
Balen voor ons en veel stress in een toch al moeilijke, want crisistijd, verkoopperiode.
Veel bewoners van Berkhout en Bobeldijk waren tegen de komst van de windmolens zo dicht bij de bebouwing.
We togen diverse keren naar het provinciehuis in Haarlem om te protesteren en dat heeft uiteindelijk geholpen.
Het plan ging niet door, iedereen blij. Het kan dus wel degelijk helpen om in opstand te komen.
Begrijp me goed, we zijn absoluut niet tegen alternatieve energie, integendeel,
maar het hangt er natuurlijk wel vanaf waar en hoe…!
Afijn, na enige tijd hadden we ons huis verkocht en gingen we naar Frankrijk op huizenjacht.
We bekeken huizen in de Dordogne, de Bourgogne en in de Limousin.
Daar in de Limousin, de Creuse om precies te zijn, vonden we uiteindelijk het huis dat we zochten.
Maar wat een bizar toeval, hoe was het mogelijk.
Niet te geloven, je ziet ze hier bijna nergens, maar uitgerekend bij ons huis stond een windmolen!
Al snel werd besloten het ding af te laten sluiten, want de kosten waren hoger dan de opbrengst.
Er moet namelijk een abonnement betaald worden aan het energiebedrijf om de stroom aan het net te mogen leveren.
Aangezien we hier in een dal zitten,omringd door veel bomen,is er nauwelijks wind.
In ieder geval te kort om de molen rendabel te laten zijn.
Bovendien stond ie op de minicamping en dat zou toch ietwat te rumoerig zijn voor de kampeerders.
We besloten hem dus te koop te zetten en hebben inmiddels een koper gevonden.
Dat betekende dat we de molen naar beneden moesten zien te krijgen.
De buurman wist raad. Hij kon iemand met een hele hoge verreiker en
samen kwamen ze helpen om de molen te ontmantelen.
Op grote hoogte werden eerst de wieken, van zo’n 2 meter eraf gehaald.
Toen was het de bedoeling om de kop eraf te halen, maar de bouten waren niet los te krijgen.
Misschien dat de temperatuur daar een rol bij speelde, want het was ijzig koud.
Dus moest het bovenste gedeelte van de paal, 5 en een halve meter,maar met de
kop en al omlaag worden gehaald en dat lukte met behulp van een strop.
Het onderste gedeelte kon blijven staan, want bij de nieuwe eigenaar komt de windmolen
op een heuvel te staan en is zo’n hoge paal helemaal niet nodig.
Hans z’n fantasie is alweer op hol geslagen bij de vraag wat te doen met dat onderste stuk.
Een kraaiennest of uitkijktoren, een paal-hut,een barbecue etc. etc.
De tijd zal het leren, het komt vast wel goed!
We hebben weer een klus geklaard!
De lees/tv-ruimte of op z’n frans “le salon” (klinkt meteen veel mooier) is onder handen genomen.
Zo was het:
Er kwam een nieuw plafond in, net als in de eetkamer, waardoor alle (niet authentieke) dwarsbalken
uit het zicht verdwenen. Het ziet er nu veel ruimer en rustiger uit.
Uiteraard werd het nieuwe plafond flink van isolatie voorzien;
Allereerst met eierendozen, daarna glaswol en als laatste geluiddempende gipsplaten.
Verder werd het “gat” langs de trap dichtgetimmerd en kwam er een gordijn voor de trapopgang.
Dit alles om tijdens de herfst- en winterperiode de warmte beter vast te houden.
Daarvoor vloog alle warmte zo bij de trap omhoog.
Hans maakte een boekenkast op maat onder de trap en een kastje voor de dvd’s en aanverwante zaken.
Daarna mocht ik de verfkwast weer ter hand nemen om alles in de juiste kleuren te schilderen.
Op de muur kwam een mooie gedistingeerde grijze kleur, passend bij ons grijsaards!
Het was nog even spannend, is het niet te modern, past het er wel bij?
Maar het resultaat valt alles mee al zeg ik het zelf, het geeft een mooie warme sfeer.
Anders was er ook geen man overboord geweest hoor, dan had ik er zo weer wat anders overheen geklodderd.
Wij zijn zeer tevreden over hoe het is geworden en we hopen dat het jullie ook aan zal staan,
als jullie het in levende lijven komen aanschouwen!
We storten ons nu weer op andere zaken, plannen genoeg en nog zat te doen!